'Ik kreeg twee miskramen en had daarna een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Hoewel de vruchtjes telkens nog geen acht weken oud waren, was er al bij de eerste keer iets wezenlijks veranderd. Er had leven in mij gezeten. Heel eventjes was mijn lichaam niet meer alleen van mij geweest. En er was de euforie, natuurlijk. Op onze roze wolk leefden mijn man en ik stiekem een geheim leven, waarin we fantaseerden en plannen maakten. De teleurstelling was dan ook enorm. Daarnaast groeiden bij elk zwangerschapsverlies de angst en de twijfel: gaat het ooit wel lukken? Ik schaamde me dat mijn lichaam niet kon wat in de natuur eigenlijk een heel vanzelfsprekend proces is. Omdat je normaal tot twaalf weken wacht, waren er nauwelijks mensen op de hoogte van de zwangerschap. En aangezien we dat blije nieuws nog niet hadden kunnen delen, bleven we ook met het droevige stuk alleen zitten. Voor iedereen gaat het leven verder, maar ik voelde me zo eenzaam. De mensen die het wél wisten, reageerden dan weer erg ongepast. ‘Je hebt gewoon pech gehad. Het overkomt zoveel mensen. Volgende keer lukt het wel. Het is beter zo…’ Zulke opmerkingen getuigden van weinig begrip voor wat ik meemaakte en voelde. Ik mocht niet rouwen om iets dat voor anderen nooit had bestaan. Terwijl ik gewoon wilde dat ze even naar me luisterden. Er waren ook emoties die ik gewoon niet durfde te uiten. Zo was ik stiekem best jaloers op vrienden die makkelijk zwanger werden. Ik probeerde blij te zijn voor hen, maar ik was vooral verdrietig voor mezelf. Voor die gedachten schaamde ik me dan ook weer.'

Annelies, 33 jaar